البته
کلاسِ شیرینی‌پزی خوب نبود. آدماش مونده بودن. آدماش از اون آسون‌گیرای
تلاش‌نکنِ پذیرای ملالت‌های همیشگیِ زندگی‌های یکنواخت به نظر میومدن. اما
شیرینی‌ای که پخت خوشمزه بود. خصوصن برا من و اون دل‌ضعفه‌هایی که عصرا
هجوم میاره به شکمم. حالام می‌خوام دستورشو بنویسم اینجا.
یک
اینکه اسم شیرینی بود: اسکار. واقعن نمیدونم چرا اسمش اینه. اونم وقتی از
قضا مال خراسانِ شمالیه و فک کن که چقد میتونست اسمای محلیِ قشنگ مشگتر
داشته باشه. بهرحال.
موادِلازم:
زرده‌ی تخم‌مرغ: 2 عدد (و سفیده‌ش رو هم نگه میداریم برا آخر قصه.)
کره: 150 گرم (که اگر از این کره حیوانی‌های صنعتی باشه، راحتترید. در غیر این صورت از نوعِ گیاهیش استفاده کنید. ولی اون موقع مجبور می‌شید بعد از آماده شدن مخلوطِ خمیری، یک تا دو ساعت بذاریدش توو یخچال تا منسجم شه(یا به اصطلاح: خودشو بگیره) و دیگه به دست نچسبه.)
گردو: 250 گرم (مغز خورد شده)
پودر شکر: 100 گرم
هِل: یک قاشق چای‌خوری
آردِ سفید: 250 گرم
وانیل: یک قاشق چای‌خوری
اولش کره و پودر شکر رو آروم آروم با هم مخلوط می‌کنیم. بعد زرده‌ها رو دونه‌دونه میندازیم توی مخلوط و به ازای هر زرده سه تا چهار دیقه هم می‌زنیم قضیه رو. بعد از قضا برا اینکه بوی بدِ زرده گرفته شه، وانیلمون رو اضافه
می‌کنیم. و همینطور هل رو. دقت داشته باشین که تخم‌مرغ حتمن باید به دمای
محیط رسیده بوده باشه. بعد از اون آرذ رو آروم آروم اضافه می‌کنیم و طبیعتن
هم می‌زنیم. و بعد به مخلوطمون یه ساعت توی یخچال فرصتِ استراحت می‌دیم. (اگه خمیر رو برای استراحت توی نایلون بذارید بهتره.)
بعد خمیرو بیرون میاریم و کاغذ روغنیمون رو کف سینیِ فلزیِ فِر پهن می‌کنیم و شروع می‌کنیم به یه بنده‌انگشتی گولّه کردنِ خمیر. بعد خوابوندنش توی سفیده‌‌ی تخم‌مرغ و بعد از اونم غلطوندنش توی مغز گردو‌ها و چیندشون کف سینی.
این خوشمزه‌های تُرد رو ده دقیقه تا یه ربع توی طبقه‌ی وسط فِر با دمای 175 سانتیگراد میذاریم تا پخته شن.
همینقد شیک و مجلسی :)
