کُنار.

ـ ما می‌گیم «کُنار»، شما چی می‌گین؟

ـ ها؟

ـ «کُنار»؛ من نشسته بودم و سرم توی کُنارم بود/ زانوهامو بغل گرفته‌بودم. توی خودم بودم. از تنهایی، کلافه‌گی، سردرگمی. «کُنار»، یعنی جای دنجِ خودت، برای خودت و برای کسایی که خیلی دوستشون داری و تمام.