واگذاریدم.

میخاهم اگر بشود کمی بنالم. میخاهم اگر بشود کمی کم بیاورم. میخاهم بگویم که اگر نگویم به استخانم می رسد و به فریاد می کشد و آن قوت شاید هرآنچه تا بحال رشته ام پنبه شود.

میخاهم یکجوری بغض کهنه ی توی گلوم آب بشود. از کِی گریستن انقدر سخت شده؟

که آدم که واگذارده میشود به حال خودش؟ کِی تمام می شود؟ اصلن تمام شدنی در کار هست یا نه..