جماعت ِ به غم، همدل ِ دسته جمعی غمین ِ شاد.

هیچ چیز خوشایندتر از این همدلی های دسته جمعی نیست. این ها که مثلن داری توی یک جاده ی شلوغ، دم عید، می روی، بعد می بینی همه ی ماشین هایی که از سمت مخالف می آیند، چراغ میزنند که یعنی دست از پا خطا نکنید که پلیس کمی آن طرف تر دست به جریمه است. البته بگذریم از این حرف ها که رعایت قانون باید باشد و خلاف قانون عمل کننده باید به جریمه ش برسد و...

من میگویم خوشم می آید. ما که اهل خوشی آوردن ِ دسته جمعی نیستیم، ولی خدا را شکر انگار خوب یاد گرفته ایم توی مواقع سختی چطور، جوری که خیلی هم آشکار نباشد، تحمل شرایط برای یکدیگر را کمی هموارتر کنیم.. مثل همین دسترسی سخت به اینترنت ِ این روزها. که هرکسی برمیدارد به شِر کردنِ فیلترشکن های مختلف که کار همگان آسان بشود،.. این همدلی ها خوشمزه است.

اما از یک وری هم فکر میکنم جامعه ی ما یک جامعه ی طاعون زده ی کامویی ست. این البته شاید آن روی سکه هم نباشد، ولی همین که ما دردها را دسته جمعی تحمل می کنیم، خیلی وقت ها عوض ِ شورش و رهایی، صرف ِ این که :مشکل ِ من، مشکل خیلی های دیگر هم هست، از حرکت می اندازدمان. بلکن بغل دستی به غیرتش بربخورد و یک حرکتی بکند. ما که جم نمی خوریم..

نمیخاستم این پست شاد شروع شود و غمین، تمام. ولی شد.