این روزها و البته بیشتر شب ها، هی فیلم میبینم. شب می شود همه میخابند و انگار تازه آغاز زندگی ِ تک نفره ی من است. با این تخت که حکمِ همه ی خانه م را دارد و یک لامپِ کوچک که از سقفش آویزان کرده م. و به عنوان ِ یک جمله ی معترضه ی خوشحال باید بگویم لاک های قرمزی که زده م خیلی جیگرند و مادام تایپ کردن هی ذوق شان می کنم.

باری داشتم می گفتم: و فیلم می بینم. بیشتر از موجِ نوی فرانسه. و لذت می برم بسی. کتاب؟ نه. نمیخانم. یعنی چیزی که لابه لاش هستم "مرگ در آند"ِ یوسا ست که به نیمه رسیده است و من نمیدانم چرا تمامش نمی کنم. کلاس؟ کلاس هم یکی در میان می روم. فکرِ تحویل کارها را اگر بکنی نتیجه می گیری به طرز وحشتناکی بدبختم. اما خب. به قول "ه" من همیشه همین را می گویم.

کمی هم دلم گرفته ست البته. کمی نیاز به زندگی در جمعی دارم که بیشتر بهشان نزدیک باشم. یا که تنهایی می طلبم به طرز شدیدی. نچ.باید فیلم ببینم. فیلم میبینم حال م بهتر می شود.