من قادر به باورِ نبودن ها، نبوده م هیچ گاه. من با این فقدان های همیشگی کنار نمی آیم. من نمی توانم بپذیرم که شما دیگر نیستید. که وقت ِ ناچاری هر خانواده، شما نیستید برای بزرگ تری/برای میانجی گری/برای منجی ای که همیشه بوده اید.
من نمی پذیرم که هر روز ِ اول از سال، شما نباشید که ما همگی دورتان جمع شویم و شما با آن زبان همیشه ی خدا تندتان، عیب کسی را در قالب یکی دو بیت از شاهنامه یا سعدی و حافظ و مولانا، بیان بکنید.
حتا اگر پنج نسل بین من و شما فاصله بوده باشد. حتا اگر شما عموی بزرگ من باشید و من آخرین فرزند از کوچکترین برادرتان.
بغض توی گلوم از رفتنت آب نمی شود عمو/نبودن ها هیچ گاه جزوی از باورِ من نبوده اند..
1 comment:
خدایش بیامرزد
ای صبا، ای پیک دورافتادگان
شوق ما را تا مزار او رسان
Post a Comment